مقایسه‌ی وضعیت روانی دانشجویان فردگرا و جمع‌گرای دانشگاه فردوسی مشهد

زمینه و هدف: بر اساس مفهوم "تناسب شخص- محیط "، اگرچه داشتن شخصیتی هماهنگ با ارزش‌های فرهنگ حاکم، بهزیستی ذهنی را افزایش خواهد داد، اما عدم هماهنگی باعث کاهش بهزیستی خواهدشد. برهمین اساس، پژوهش حاضر با هدف مقایسه‌ی وضعیت روانی دانشجویان فردگرا و جمع‌گرا در فرهنگ ایران صورت‌پذیرفت. مواد و روش‌ها: روش این پژوهش، توصیفی و از نوع مقایسه‌ای بود. از بین تمامی دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد که درسال تحصیلی 91-92 در دانشکده‌های واقع در پردیس این دانشگاه مشغول به تحصیل بودند، نمونه‌ای150 نفری با استفاده از روش نمونه‌گیری سهمیه‌ای و براساس دانشکده انتخاب‌گردید و با استفاده از پرسش‌نامه‌های فردگرایی- جمع‌گرایی اوکلند و پرسش‌نامه‌ی SCL- 90 مورد ارزیابی قرارگرفتند. یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که دو گروه از لحاظ عملکرد کلی‌شان در پرسش‌نامه‌ی SCL- 90، تفاوت معناداری با یکدیگر دارند. همچنین نتایج آزمون‌های اثرات بین آزمودنی‌ها نشان داد که در خرده مقیاس حساسیّت در روابط متقابل، پرخاشگری و افکار پارانوییدی دو گروه تفاوت معناداری با یکدیگر دارند. به‌گونه‌ای که دانشجویان فردگرا به‌طور معناداری، نمرات بالاتری در این سه خرده مقیاس داشتند. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه دیدگاه "تناسب شخص- محیط" تریاندیس را تأیید می‌نماید. در فرهنگ ایرانی که به‌عنوان یکی از فرهنگ‌های جمع‌گرا شناخته‌می‌شود، دانشجویان فردگرا مشکلات روان‌شناختی بیشتری داشتند، در حالی‌که دانشجویان جمع‌گرا وضعیت روانی بهتری داشتند.